ਧੁਨੀ ਇਕ ਰੇਖਾ, ਨਾਦਕ ਰੂਪ,
ਚੀਰਦੀ ਜਾਦੂ, ਚੀਰਦੀ ਧੂਪ।
ਅਕਾਸ਼ ਦੀ ਗੂੰਜ, ਮਨ ਵਿੱਚ ਵੱਸੇ,
ਜਿਵੇਂ ਰੱਬ ਦੇ ਪੈਗਾਮ ਰਾਹਾਂ 'ਚ ਹੱਸੇ।
ਮਨ ਤਾਨਪੂਰਿਆ, ਰੂਹ ਰਾਗ ਬਣੀ,
ਚੁੱਪ ਵਿਚੋਂ ਉਠੀ ਇਕ ਚਮਕ ਪੁਰਾਣੀ।
ਸੋਚਾਂ ਦੇ ਤਟ 'ਤੇ ਮਹਲ ਬਣਾਇਆ,
ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਰੰਗਾਂ ਚ ਰੂਪ ਲਿਆਂਇਆ।
ਉਤਸ਼ਾਹ ਦੇ ਪਰਤਾਂ ਵਿਚੋਂ ਉਗੇ ਚਾਨਣ,
ਹਰ ਸਾਹ ਜਾਪੇ ਰੱਬੀ ਬਾਣੀ ਦਾ ਚਾਨਣ।
ਮੇਰਾ ਅੰਦਰ ਨਾ ਮੇਰਾ ਰਹਿਣ ਲਗਾ,
ਓਹ ਸੁਰ ਵਿਚ ਗੋਲ ਹੋ ਗਿਆ ਜਿੱਥੇ ਹਉਮੈ ਲੱਥਾ।
ਧੁਨੀ ਨਹੀਂ, ਇਹ ਤਾਂ ਦਰਸ਼ਨ ਸੀ,
ਇੱਕ ਰੂਹ ਦੀ ਰਸਨਾ, ਇੱਕ ਰੱਬੀ ਕਿਸ਼ਨ ਸੀ।
ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਵਾਜਾ ਬਣ ਗਿਆ,
ਉਸ ਦੀ ਸੁਰ-ਧਾਰਾ ਵਿਚੋਂ ਵਿਰਦੀ ਤੂੰ ਜਨਮ ਲਿਆ।
No comments:
Post a Comment